ഒരുപാട് ദൂരം പോവാൻ ഉണ്ട് ,പക്ഷെ വഴി എന്തെന്നു അറിയില്ല , ഒരുപാട് സംസാരികാനും ഉണ്ട് പക്ഷെ ഭാഷ വശം ഇല്ല ,ഒരു യന്ത്ര മനുഷ്യനെ പോലെ കംമാണ്ട്സ്നു അദിക്രമം ആയി ജീവിതം ,എവിടെയോ എത്തിപിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുബോൾ ആണ് തിരിച്ചറിയുന്നത് ജീവിതം ഒരു വട്ട പൂജ്യം ആയിരുന്നു എന്ന് , പാതി വഴിക്ക് ഉപേക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിചാൽ ഭീരു എന്ന് നാമകരണം ചെയ്യപെടുമെന്ന ഭയം മുന്നിൽ...
പരാതിയുടെയും പരിഭവത്തിന്റെയും ആവശ്യമില്ല ,അനുഭവത്തിന്ടെ പാഠ പുസ്ടകങ്ങൾ പോലും ചിതൽ അരിച്ചു തുടങ്ങി , ഇന്ന്പലതിനോടും കടപെട്ടിരികുന്നു , ഒരുക്കൽ എറ്റവും വെറുത്തിരുന്ന പദം ആവും അതു ,ജീവിതത്തിൽ എന്തെങ്കിലും നേടി എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് അനുഭവങ്ങൾ തന്നെ ആണ്, സ്വന്തം കൈപടയിൽ എഴുതി തീർത്ത ഡയറി താളുകൾ കാണുബോൾ തോന്നും എന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തുകൾ അതായിരുന്നു എന്ന്,
പലപ്പോഴും ഒന്നിനും വിലനല്കിയിരുനില്ല , എന്നാൽ ഓരോ പുൽ നാംബിനും അതിന്റെ വില അനിവാര്യം ആണ് എന്നത് മറ്റൊരു വസ്തുത , പല തെറ്റായ കാഴ്ചപാടിനും വിള്ളൽ വീണു , ഇപ്പോൾ എല്ലാത്തിൽ നിന്നും ഉൾവലിഞ്ഞു ഒതുങ്ങി , കഴിയുന്നുണ്ട് ,നാലുചുവരുന്നിലെ സംഭാഷണങ്ങൾ പലപോളും ഒരു ചിരിയിലോ രണ്ടുമുറി ആങ്ങലേയ വാക്കിലോ ഒതുങ്ങും...
ഞാൻ ഇന്നു ഞാൻ ആയി തന്നെ ജീവികുക ആണ് ,അക്കംങ്ങളുടെയും അക്ഷരങ്ങളുടെയും ഒരു കൊച്ചു കൂടാരത്തിൽ ,സസന്തോഷം, ജീവിതത്തിനു അനു നിമിഷം തിരക്ക് കൂടുന്നുന്നു , മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ചുവർ ചിത്രത്തിനു നിറം നൽകാൻ ഒരു ശ്രമം , സ്വപ്ന വലയത്തിൽ ഏകയായ് ഭാവിയെ വരക്കുന്നു, ഒരു പക്ഷെ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചതും ഇത് തന്നെ ആയിരുന്നു...
